Przedział #1

Gdy Dementor zniknął z przedziału od razu usadziła Nevilla na siedzenia. Posłała w jego stronę delikatny uśmiech a potem wpatrywała się z podziwem w wilka. Który uratował oboje od nieszczęsnego przejścia na tamten świat. Przypomniała sobie że w Kufrze ma herbatę więc zapytała Gryfona. -Nev?-zwróciła się do niego zdrabniając imię. -Napijesz się herbaty? w kufrze mam jej cały termos-Gdy pociąg ruszył Aurelia była bardzo szczęśliwa w końcu znowu zobaczy się ze swoją przyjaciółką za którą tęskniła latem. Nalała do kubka gorącą herbatę i napiła się łyka czekając na odpowiedź Neville'a. Owszem czeka ich gorąca uczta gdy przyjadą na miejsce, ale warto napić się po tak traumatycznych przeżyciach, jakich oboje dziś doświadczyli. -Powinniśmy chyba się przebrać w szaty, za półtorej godziny będziemy w Hogwarcie-zwróciła się do niego i sama się przebrała wracając na swoje miejsce. Wyciągnęła z klatki kota i posadziła na siedzeniu koło nich. Oddychając z ulgą popijała gorącą herbatę, od czasu do czasu zerkając na Longbotton'a. Niebezpieczna przygoda a potrafi zacieśnić więzy między domami. Teraz była pewna że jest gotowa przyjaźnić się z chłopakiem. Przyjaciół nigdy za wiele, a oni zawsze są potrzebni i wspierają się nawzajem.

Spojrzała na trzeciorocznego Gryfona i lekko się uśmiechnęła.Dzięki herbacie zauważyła że wróciły mu kolory na twarzy. Znowu był tym bezradnym chłopakiem który dołączył do niej w przedziale. Gdy wielce obrażony Książę Keats wyszedł, bo nie chciała jego portretu namalować. Przynajmniej resztę podróży spędziła w towarzystwie kogoś normalnego że się tak wyrazi. -Nie wiem gdzie wcięło tego Puchona-Miała nadzieję że szanowny Nolan przyjdzie tu z ropuchą Nevilla, zrezygnowana westchnęła i zmrużyła oczy przygładzając szatę. -Spokojnie jeszcze ją odzyskasz mam nadzieję że foch mu przeszedł, i zaraz przyniesie tu twoją Teodorę-wyszeptała widziała że chłopak był przejęty zaistniałą sytuacją i widziała po nim że nie zniesie straty ropuchy. Dopiła swoją herbatę i włożyła kubek do kufra patrząc uważnie na niego. -Nie martw się na zapas jak wyjdziemy z pociągu, znowu będziesz miał w dłoniach swojego pupila-puściła mu oczko i się zaśmiała radośnie. Kocica dziewczyny wskoczyła na kolana Longbottoma i zaczęła się do niego łasić, by chodź trochę go rozweselić. Ropucha jak Ropucha na pewno znajdzie się i chłopak będzie szczęśliwy.