Przedział #4

Hmm. Jego wspaniały patronus panda znowu uratował świat! A raczej uratowałby. Problem był taki że tym razem nie wyszedł. A to paskudny misiek. No on już sobie z nim pogada jak tylko zobaczą się następnym razem. Do tego jemu nikt nie zaproponował czekoladki pomimo bohaterskiej próby ratowania małych Gryfonów. Paskudnie.
-Hmm, no cóż...tak czy siak, polecam się na przyszłość.-mruknął gdy zapaliło się światło, po czym sobie wyszedł. Więc widocznie dzisiaj nie dane było mu uratować i małe Gryfony nie będą mu wdzięczne do końca życia. Trudno się mówi. Aczkolwiek był pewien jednego - czego by nie zrobił, wyeleminuje to drobne niedopatrzenie. Od dzisiaj będzie ćwiczył wywoływanie tego cholernego patronusa, aż wreszcie wredni dementorzy będą uciekać na sam widok osoby, którą jest Spencer Scythe. To był świetny cel.

z/t

Blythe również oprzytomniał. Po Ne udanym zaklęciu Patronusa chciał wstać i wyjść z przedziału. Zastanawiał się nawet czy na uczcie Dumbledore go nie zdegraduje. Wiedział, że zrobił wszystko co mógł by uratować sytuację, jednak wspomnienie, którego tak bardzo chciał się trzymać nie było widocznie wystarczająco silne. Blythe bardzo chciał, by jego niepowodzenia nie wpływały na to jak postrzegają go inni. Usiadł wygodnie na siedzeniu i odetchnął z wyraźną ulgą.
- Przepraszam, chyba w ogniu bitwy nie udało mi się wyczarować cielesnego Patronusa. – powiedział i po chwili spojrzał na Harry’ego. – Jesteś bardzo dzielny. Nie wiele osób próbowało by rzucać w Demontora zaklęciami. To co zrobiłeś zasługuje na pochwałę. Pogadam z profesor McGonagall. Twoja postawa powinna zostać jakoś wynagrodzona. – powiedział i lekko uśmiechnął się do Harry’ego. Wiedział co musiał czuć chłopak gdy Dementor wysysał z niego wszystkie dobre wspomnienia. Sam nie czuł się najlepiej ale cieszył się, że nie stracił świadomości i zimnej krwi. Nie wiedział skąd się w nim to wzięło, ale sądził, że zachował się tak jak powinien. Po czym jego wzrok padł na mężczyznę.
- Ma pan rozległą wiedzę magiczną oraz musi być pan potężnym czarodziejem, skoro udało się panu wyczarować Patronusa. Bardzo dziękuję, za to, że pan się wtrącił. Inaczej mogłoby być z nami krucho. Jednak zastanawia mnie co Strażnicy z Azkabanu robili w pociągu do Hogwartu. Z tego co kojarzę, ani Bellatrix Lestrange, ani Syriusz Black nie posiadają zdolności metamorfomagicznych. Słyszałem o nich ale nigdzie nie było o tym napisane. Może pan ma jakiś pomysł dlaczego Dementorzy zaatakowali, bo nie wiem jak to inaczej nazwać, pociąg, który jechał do Hogwartu? – zapytał patrząc na mężczyznę. Cieszył się, że był w ich przedziale oraz, że ocknął się na czas. Miał nadzieję, że wszystko wyjaśni się na uczcie.

Harry nagle został ocucony przez Lupina i mógł wreszcie odetchnąć świeżym powietrzem. Po Dementorze z Azkabanu nie było ani śladu, więc i nawet złe samopoczucie jako tako przeszło. Usiadł w miarę wygodnie, choć nie obyło się bez pomocy Remusa, który poczęstował Pottera czekoladą. Początkowo Harry podchodził do tego bardzo ostrożnie, bo bądź co bądź był to dla niego obcy człowiek i nie ważne jakie miał zamiary, czy dobre czy złe. Ostatecznie jednak postarał się mu zaufać, bo w końcu ich wszystkich uratował. Chłopak był mu w duchu wdzięczny.
Był tak słaby, że nawet nie potrafił ułożyć jakiegokolwiek sensownego zdania i odpowiedzieć prefektowi Gryffindoru. Uśmiechnął się do niego tylko i był szczęśliwy, że to wszystko się zakończyło.
Lupin na chwilę wyszedł by, jak oznajmił, porozmawiać z maszynistą, a po jakimś kwadransie pociąg znów ruszył. Po jakimś czasie także i mężczyzna pojawił się ponownie w przedziale pytając się troskliwie o trzynastolatka.
- Jakoś.. chociaż do pełni sił mi jeszcze brakuje. – powiedział i westchnął. Zdał sobie sprawę, że chyba jako jedyny stracił przytomność. - Czy.. ktoś z Was.. zemdlał.. tak jak ja? – zapytał przerażony Harry Potter.

Harry tylko przysłuchiwał się rozmowie Luciphera z mężczyzną, którego jeszcze tożsamości nie poznał. Oby wszystko wyjaśniło się na uczcie, która już niebawem nastąpi. Do Hogsmeade został właściwie tylko niewielki kawałek drogi. A stamtąd już prościutka droga do Hogwartu. Już nie mógł się doczekać kiedy znów zobaczy znajome twarze, może prócz Malfoya i jego świty. Marzył mu się już pierwszy trening quidditcha i mecze, w których praktycznie szybował niczym orzeł w przestworzach. Był według wielu najlepszym szukającym Gryfonów od wielu lat, ale sam się tym nie chełpił.
Kiedy Lupin wyszedł powoli na patrol Harry poprawił się na siedzisku.
- Wiecie może kim on jest? – zapytał trzecioroczniak.

Harry widział przez okno jak pociąg zbliża się powoli do miejscowości Hogsmeade – jedynej wioski czarodziejów, która jest zamieszkana całkowicie przez czarodziejów. Widział znajome drzewa, drogi i nawet góry. A im bliżej było stacji tym więcej mógł rozpoznać budynków owej wioski. Cieszył się, że będzie mógł już wreszcie odpocząć. Może w tym tygodniu zaczną się też treningi Quidditcha, które Harry poza szwendaniem się po Błoniach, uwielbiał. Nie mógł się też doczekać rozmowy z Ronem, bo coś go w pociągu nie mógł znaleźć. Na pewno nie udał się znowu w podróży latającym starym Fordem Anglia, bo to auto dziczało w Zakazanym Lesie. Ciekawe gdzie się podziewa ten rudzielec?
Kiedy pociąg się zatrzymał, Harry wstał z miejsca. Lupin nie wrócił, ale pewnie bacznie patrolował korytarze.
- Widzimy się w szkole. Do zobaczenia! – rzekł do swoich towarzyszy, a potem opuścił Hogwart Express. Udał się do zamku tak jak i wszyscy uczniowie.

z/t